بازی Mafia: Definitive Edition روایت و ساختاری وفادار به نسخه اصلی دارد ؛ موضوعی که قطعا نقطه قوت آن است. داستان مافیا تا حدی یادآور فیلم پدرخوانده است. این شباهت ارتباطی به کلیت داستان ندارد و مربوط به کیفیت آن است زیرا همانند شاهکار فرانسیس فورد کاپولا ، پس از گذشت سال‌ها نه تنها از ارزش‌هایش کم نشده بلکه همین حالا هم از اکثر بازی‌های اکشن دهه گذشته – حداقل از بعد داستان – درخشان تر عمل می کند. هنگر13 حتی سعی کرده جزییات جدیدی را به بازی اضافه کند. از کات سین‌ها و ماموریت‌های بیشتر تا وجود نامه‌ها و نوت‌هایی که باعث شده ما بیشتر با شخصیت‌های حاضر در بازی و دنیای پیرامون آن‌ها آشنا شویم. با اینکه داستان تقریبا همان است اما اکثر دیالوگ ها تغییر کرده‌اند که با توجه به عوض شدن کامل کست بازی ، نکته‌ای به شدت مثبت است.
این فرم روایت جذاب به همراه گرافیک هنری چشم نواز و موسیقی گوش نواز سبب شده تا حتی افرادی که تجربه قسمت اول را هم ندارند از داستان و فضاسازی بازی لذت ببرند. دوستداران نسخه قدیمی هم در این لذت شریک هستند با این تفاوت که ممکن است بعضی تفاوت ها چندان به مذاق آن‌ها خوش نیاید. شاید مهم ترین تغییرات یاد شده در بازسازی دو شخصیت تامی انجلو و دان سالیاری خلاصه شود. تامی انجلو در قسمت اصلی راننده خوش قلبی بود که دست سرنوشت او را به سمت تاریکی هل داد. این موضوع نه فقط از داستان بلکه از ظاهر و صوت تامی هم مشخص بود اما تامی جدید بیشتر شبیه به زورگوهای ایتالیایی بروکلین است که احتمالا در فیلم و سریال های مختلفی نمونه آن‌ها را دیده اید. نوع حرف زدن تامی جدید هم هیچ شباهتی به نسخه اصلی و صداگذاری کم نقص Michael Sorvino ندارد. البته این به معنای ایفای نقش بد Andrew Bongiorno نیست زیرا او هم با این نقش افرینی ثابت کرد هنرمندی درجه یک در حوزه بازی است و در بعضی بخش‌ها چه از منظر بازی فیزیکی و چه ادای دیالوگ فوق العاده ظاهر می‌شود اما مشکل اینجاست که ممکن است مخاطبان قدیمی نتوانند با پرسونا جدید تامی کنار بیایند.
