شاید کمتر کسی می‌توانست پیش بینی کند که فرنچایز پر سابقه و قدیمی‌ای مثل Need for Speed در نسل هشتم به چنین روزی بیفتد. در گذشته‌های نه چندان دور، طرفداران سبک ریسینگ انتخاب‌های بیشتری را در مقابل خود می‌دیدند. در کنار نسخه‌های مختلف Need for Speed، بازی‌های دیگری چون Split Second و سری Burnout احتمالا جزو بازی‌های نوستالژیک مخاطبان بازی‌های Racing قرار می‌گیرند. Forza Motorsport و Gran Tursimo هم که جایگاه خاص خود را دارند. در نسل هشتم اما، ریسینگ‌های موفق زیادی نداشتیم. یا بگذارید تصحیح کنم و بهتر بیان کنم، ریسینگ‌های موفق آرکید زیادی نداشتیم! می‌توان گفت Need for Speed Rivals، آخرین نسخه از سری NFS بود که آن‌هم نه به صورت کامل، اما خب توانسته بود تا حدی، کاربران و مخاطبان همیشگی سری Need for Speed را راضی نگه دارد. پس از NFS Rivals، دو نسخه دیگر از این مجموعه قدیمی منتشر شد و هیچ یک از این دو نسخه نتوانستند آن طور که باید و شاید، انتظارات را برآورده کنند. در واقع در نسل هشتم و در سبک ریسینگ، پیروزی کامل با مایکروسافت، Playground Games و سری Forza بود. در نسلی که حتی سونی هم نتوانستند با انتشار Gran Turismo Sport انتظارات را بر آورده کند و Drive Club یک شکست بزرگ و یکی از ضعیف‌ترین انحصاری‌های این نسل سونی و PS4 محسوب می‌شد، هم Forza Motorsport و هم Forza Horizon توانستند عملکردی درخشان را از خود بر جای بگذارند. آن قدر خوب و فوق‌العاده که حتی می‌شناسم افرادی را که کنسول PS4 دارند و برای تجربه Forza Horizon 4 برای مدتی کوتاه، یک Xbox One را کرایه کرده بودند.

خلاصه که این نسل، نسلی فوق العاده برای Forza بود. با توجه به سیمولیتور ( شبیه ساز ) بودن Forza Motorsport، شاید مقایسه این سری با Need for Speed کار چندان درستی نباشد; اما Need for Speed را می‌توان با Forza Horizon مقایسه کرد. به طور کلی، خوشبختانه Forza Horizon عملکرد فوق‌العاده‌ای طی چند سال اخیر از خود بر جای گذاشته است و آخرین نسخه آن هم در سال گذشته ( Forza Horizon 4 ) منتشر شد. در حالی که Forza Horizon به خوبی توانسته طرفداران سبک ریسینگ آرکید را راضی نگه دارد، Need for Speed طی چند سال اخیر چندان موفق نبوده و حتی برای بسیاری از کاربران قدیمی و طرفداران متعصب خود هم جای دفاع باقی نگذاشته است. بسیاری از ما با بازی‌هایی چون Need for Speed Hot Pursuit، Need for Speed Most Wanted و Need for Speed Underground، طرفدار این مجموعه شده‌ایم، در حالی که بازی‌هایی مثل Need for Speed Payback و Need for Speed ( 2015 ) کیلومترها با بازی‌های نام برده شده فاصله دارند. به طور کلی الکترونیک آرتس در نسل هشتم برای خود منتقدین و دشمنان زیادی را دست و پا کرده است. این کمپانی با هجمه‌ها و انتقادات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند که شاید برخی از آن‌ها به ناحق باشند، اما خیلی‌هایشان هم به حق هستند. EA در نسل فعلی هم بازی خود داشته و هم بازی ناامیدکننده. به استثنای Anthem، این کمپانی در این نسل شوتر اول شخص بد منتشر نکرده است. هم Titanfall‌ها و هم Battlefield‌ها ( به استثنای Battlefield V که نتوانست موفقیت‌های نسخه‌های قبل را تکرار کند ) در ژانر خود جزو بهترین‌های نسل بوده‌اند. چند هفته پیش، یک مقاله جامع و مفصل در رابطه با عملکرد این کمپانی در نسل هشتم منتشر کردیم، جایی که سعی کردیم تمامی فراز و نشیب‌های شرکت آمریکایی را بررسی کنیم. به فراموشی سپردن Dead Space‌ و Dragon Age و همچنین خراب کردن Mass Effect، قطعا به مزاق هیچ گیمری خوش نمی‌آید. EA در این نسل، در برخی از برهه‌های زمانی توانسته از خود دفاع کند ولی خب اشتباهات غیر قابل انکاری هم داشته که نمی‌توان به سادگی از آن‌ها چشم پوشی کرد.

بخش عمده‌ای از اشتباهات Electronic Arts مربوط به Need for Speed می‌شوند. فرنچایزی دوست داشتنی که خب در سبک Racing، احتمالا شناخته‌شده ترین مجموعه حال حاضر و چند سال اخیر محسوب می‌شود. بخش عمده‌ای از سیاست‌های الکترونیک آرتس بر روی دو نسخه اخیر Need for Speed پیاده شده‌اند. Need for Speed ( 2015 ) و Need for Speed Payback! دو عنوانی هرگز نتوانسته‌اند در خور و شایسته نام Need for Speed عمل کنند. Need for Speed ( 2015 ) یک بازی کاملا آنلاین بود، مشکلاتی مثل یکنواخت بودن بازی شدیدا کاربران بازی را آزار می‌دهد. ارزش تکرار این بازی در مقایسه با دیگر نسخه‌های این مجموعه پایین بود و Payback هم مشکلات خاص خودش را داشت. پرداخت‌های بی‌رحمانه درون برنامه‌ای عملا بازی را زمین زد. به دنبال آن تکراری شدن مسابقات هم یک دلیل موجه بود تا بازیکنان به فکر گزینه‌های دیگر موجود در بازار باشند. در مجموع، NFS Payback نسبت به نسخه قبل بازی بهتری بود ولی خب باز هم یک شکست برای Need for Speed، محسوب می‌شد. شایعات مربوط به یک نسخه جدید از این مجموعه از پیش از گیمزکام آغاز شدند; جایی که یک خرده فروشی استرالیایی این بازی را لو داد. طولی نکشید که در وبسایت EA، عنوان Need for Speed Heat رسما تایید شد و در گیمزکام هم حضور پیدا کرد. چندی پیش در گیمفا، پیش نمایش این بازی را منتشر کردیم; در آن جا سعی کردیم که تمامی اخبار منتشر شده از این بازی را پوشش دهیم. یکی از نکاتی که در آن مقاله روی آن تاکید کرده بودیم، این بود که ظاهرا Ghost Games و EA قصد دارند تا سیاست‌های خود را اصلاح کرده و در اواخر این نسل، بالاخره یک Need for Speed قوی و مخاطب‌پسند را به بازار عرضه کنند. امیدوار بودیم که Need for Speed Heat لااقل به کاربران احترام گذاشته و روندی متفاوت از دو نسخه قبل را در پیش بگیرد. می‌دانستیم که خبری از لوت باکس‌ها در این نسخه نخواهد بود، سازندگان تایید کرده بودند که برای تجربه این بازی احتیاجی به اتصال دائم به اینترنت نیست و در نهایت، می‌شد حدس زد که Need for Speed Heat دست کم سعی می‌کند که از اشتباهات گذشته درس گرفته و دیگر آن‌ها را تکرار نکند.

بعد از Anthem و Need for Speed Heat، عنوان Star Wars Jedi Fallen Order دیگر پروژه بزرگ الکترونیک آرتس برای سال میلادی جاری محسوب می‌شود. Anthem شکست خورد، عنوان Need for Speed Heat را قرار است در ادامه بررسی کنیم و Star Wars Jedi Fallen Order هم بازی موفقی به نظر می‌رسد. از انتشار Need for Speed تقریبا ۴ سال گذشته و Need for Speed Payback هم دو سال قبل منتشر شد. پیش از این دو، Need for Speed Rivals با بازخوردهای ضد و نقیضی رو به رو شده بود و اکنون نوبت به Need for Speed Heat، جدیدترین عضو خانواده Need for Speed رسیده است. عنوانی که احتمالا، اخرین Need for Speed برنامه‌ریزی شده برای نسل هشتم به شمار می‌رود و می‌تواند یک خداحافظی مناسب برای این مجموعه با نسل هشتم باشد. تا قبل از انتشار، Need for Speed Heat بازی خوش آتیه و پرهیجانی به نظر می‌رسید، شخصا امید زیادی به آن داشتم و اخبار منتشر شده از این بازی هم، اخبار امیدوارکننده‌ای بودند. اکنون در حالی که کمی بیش از یک هفته از انتشار بازی گذشته، می‌خواهیم بالاخره به این سوال پاسخ دهیم که آیا Heat، توانسته یک بار دیگر Need for Speed را به اوج بازگرداند یا خیر!